Graspop 2023

Een selectie uit diverse optredens.

Donderdag 15 juni 2023

Butcher Babies

Epica

Arch Enemy

Wat een geweldige stem heeft dei Alissa White-Gluz. Toch moest Arch Enemy’s motor even warmdraaien, maar daarna vlamde het met hoge snelheid over de finish. Alissa had gehoord dat het Graspop-publiek het luidste was van Europa en dat wilde ze wel eens meemaken. Het meebrullen met de gitaarlijn illustreerde dit zeker. Binnen enkele jaren zullen we deze band vast als headliner meemaken.

Guns N’ Roses

De Amerikaanse hardrockband Guns N’ Roses sluit de eerste avond af met een show van drie uur. De mannen doen er (sinds de reünie in 2016) alles aan om stevig in de geschiedenisboekjes te komen. Geen nieuw werk, alleen maar genieten van hits.
Guns N’ Roses 3.0 is allang niet meer een Axl Rose soloshow. Het waren vooral McKagan en stergitarist Slash die de klassieke rockshow stalen.

Met drie uur voor de boeg stelde Guns N’ Roses de Desselse weide meer dan op de proef. Dat de legendarische hardrockgroep vijf minuutjes later begon, was slechts een test voor wat nog komen zou. Of Roses ‘krijsende stem’ om aan te horen was, hing er sterk van af met wie je voor of na de show sprak. Lichamelijk had de zanger er enorm veel goesting in. De vlezige middenvinger die hij opstak tijdens opener “It’s So Easy” of zijn regelmatige heen-en-weergeloop illustreerden dat de man zich dezer dagen goed verzorgt. De gebleekte tanden en botox buiten beschouwing gelaten, is de rosse duivel waardig oud geworden. Slash zag er daarentegen krak dezelfde uit. Bij zijn gastoptreden bij Tom Morello was hij een coole vader met een petje van een garageverkoop. Eens hij zijn hoge hoed op had, was de gitaartovenaar aan zet. Zijn gitaarkeuze verraadde echter een beetje hoe Guns N’ Roses doorheen de jaren evolueerde. De gifgroene gitaar tijdens “Chinese Democrazy” was bijvoorbeeld atypisch, maar wanneer hij op een Gibson Les Paul “Welcome to the Jungle” inzette, vloog de wei in de fik.

Vervolgens zagen de voormalige Sunset Strip-rockers het als een heilige missie om vollenbak de rockgeschiedenis in te duiken. De eigen uitgebrachte covers van Wings en Bob Dylan hebben de tand des tijd goed doorstaan. Ze behoren immers al meer dan dertig jaar tot het oeuvre van de band. Het waren echter “Slither”, “Walk All Over You”, “Down on the Farm” en “T.V. Eye” die de set iets te langdradig maakten. Niet dat ze in Dessel geen fan zijn van Velvet Revolver, AC/DC, UK Subs en The Stooges, de nummers waren te onbekend en daardoor onbemind. Toch toonden ze aan wat voor straffe muzikanten Guns N’ Roses herbergt en meer in het bijzonder Duff McKagan. De oerrocker of -punker liet zich niet te fel gelden, maar was diegene die Rose en Slash tegen elkaar plakte. Dat werd kort duidelijk toen Rose de voltallige band introduceerde en bij de leadgitarist een pijnlijke stilte liet sidderen.

Aan de andere kant hielp Slash Rose meermaals uit de brand. Zijn uitgebreide solo’s en technieken gaven Rose kansen genoeg om naar adem te happen of vanachter het podium een stevige aanloop te nemen. Qua productie was het ook zo klaar als een klontje dat Guns N’ Roses hier enkel kwam om hardvochtig te rocken. Er was geen spoor te bekennen van pyro’s, laserstralen of andere curiosa die stadionacts gebruiken om duizenden toeschouwers bij de les te houden. De visuals bleven echter nogal wat hangen in de tijd. Zij dienden spijtig genoeg louter voor de sier. Per half uur of hit vonden sommigen het dan ook welletjes en vertrokken ze naar rustigere oorden. Niet dat dat Rose’s eer krenkte. Met zijn pretoogjes leek hij soms op een kind dat er plezier uit schept om de vleugels van een mug eraf te pulken. Niettemin schonk hij regelmatig aandacht aan de massa en leek hij oprecht blij te zijn om te doen wat ie graag doet: mensen eindeloos entertainen.

Daardoor kan het raar overkomen dat Guns N’ Roses plots politieke standpunten durft innemen. “Civil War” is niet van gisteren, maar door de geprojecteerde Oekraïense vlag voelde het aan als een verplicht nummertje. Waar andere Amerikaanse acts al dan niet gemeend een woordje uitleg voorzien, speelde Guns N’ Roses gewoon tot aan het glazen plafond. Dat werd wel doorbroken toen “Sweet Child o’ Mine” en “November Rain” verduidelijkten waarom Guns N’ Roses geen cliché stadionrockband is. Gedurende een dikke tien minuten vonden leven en de dood elkaar terug in twee emotionele energieboosters die iedereen moeiteloos meezong. Diegene die de bal vocaal missloeg was de heer Rose zelve, al leek dat een klein euvel te zijn. Beide nummers zaten nogal diep in de set en we kunnen ons gerust de vraag stellen of de covers voordien nodig waren om zijn stembanden warm te houden voor de opeenvolgende twee climaxen.

Eenmaal de nacht volledig nedergedaald was, begeleidde de band ons naar een helse rit op de “Nightrain”. Daarna stond iedereen stijf van de adrenaline om de show gewoon helemaal uit te kijken. Het akoestische “Patience” zal daarbij misschien een anticlimax geweest zijn. Roses die de fluitlijnen live deed, was echter een mooi beeld. Vlak voor de resterende vijf minuten wist iedereen hoe laat het was. De curfew werd stipt gerespecteerd, al werd de uberklassieker “Paradise City” niet rap-rap afgehaspeld. De hardrockers namen een voorzichtige aanloop om de track van voor tot vanachter het terrein te laten galmen. Tijdens zo’n moment is het geen rocketscience om te snappen waarom Graspop een extra dag reserveerde voor Guns N’ Roses. Enerzijds kon en mocht het gerust een half uur korter, anderzijds bleven de voorste regionen aardig goedgevuld om de act gewoon drie uur te zien spelen. Guns N’ Roses is geen Bruce Springsteen of Pearl Jam, maar was in Dessel zeker en vast geen halve pagina in de geschiedenisboeken.

Vrijdag 16 juni 2023

Fever 333

Asking Alexandria

Amon Amarth

Disturbed

Frontman van Disturbed, David Draiman, dit jaar gescheiden van zijn echtgenote, raakte hevig geëmotioneerd bij de gevoelige ballad A Reason to Fight, over de strijd tegen verslaving en depressie, ‘demonen’ die ook in zijn leven een rol spelen.
De dag erna annuleert de band het optreden op PinkPop, omdat Draiman ziek is geworden. Men praat over ‘vocale problemen’ en over vier dagen rust. Eerlijk gezegd leek Sound of Silence ook al niet helemaal loep-zuiver.

Gojira

Zaterdag 17 juni

Halestorm

Met ‘I Miss the Misery’ zit de sfeer er gelijk in. Wat een nummer! En wat een strot! Lizzy Hale heeft waarschijnlijk de meest krachtige strot van het festival. Zulke krachtige uithalen! Soms ligt het er wat dik bovenop, maar who cares! ‘Love Bites’ doet het ook erg goed bij het publiek en ‘Freak Like Me’ vind ik zelf erg goed. Hier en daar heeft het dikke rock-optreden zelfs heerlijke kippenvelmomentjes.

In Flames

Parkway Drive

Slipknot

Zondag 18 juni 2023

Avatar

Hollywood Vampires

Op zondag zagen we de supergroep Hollywood Vampires (de uit de hand gelopen hobby van Alice Cooper, Joe Perry (Aerosmith) en Johnny Depp). Met een stevige oldskool wall van Marshall-versterkers, veel gave video’s, een geweldig opgeblazen bovengebit trakteerden ze ons op een flinke portie potige rocksongs. Ze speelden enkele eigen songs, maar staan eigenlijk bekend als de duurste coverband ter wereld. We hoorden o.a. ‘Baba O’Riley’ van The Who, ‘Another Brick in The Wall’ van Pink Floyd en ‘Walk This Way’ van Aerosmith. Johnny Depp zong een gave versie van ‘Heroes’ van David Bowie. Als afsluiting kozen ze natuurlijk voor ‘School’s Out’ van Alice Cooper. Geweldig optreden!

Mötley Crüe

Def Leppard