Voor mijn serie ‘Stroken van de Zee’ gebruikte ik eerder beschilderde doeken: versneden, opnieuw bewerkt, in lagen opgebouwd. Met het oude iets nieuws maken – net als de Zuiderzee zelf, die plaatsmaakte voor Flevoland.
Deze schilderijen vangen geen realistische zee, maar een herinnering. Aan water dat leefde, dreigde, kolkte. Nu getemd door dijken, voortlevend in ritme, structuur en kleur.
Horizontale stroken doen denken aan waterlagen, dijklijnen, geheugenlagen. Verticale palen verstoren of markeren als bakens of waarschuwingssignalen. Het is een spel van ordening en onrust.
Invloeden van Rothko en Mondriaan zijn voelbaar in kleur en opbouw, maar het werk is persoonlijk. Gegrond in beweging, in verf, in verwerking.
Ook mijn burn-out zit in deze werken: het goede van vroeger en het breekbare van nu samengebracht tot iets nieuws dat kan dragen.
Volg Mij !