Dit jaar was het misschien wel de beste Graspop ooit. Prima festivalweer, zonder regenen alleen maar fantastische bands. Iedereen was vol lof over de line-up en over de medebezoekers. Het is met recht het gezelligste, vriendelijkste en leukste metalfestival ter wereld. En nu ook nog eens vier in plaats van drie dagen!
Donderdag
De eerste band die we zagen was Doro samen met Warlock. De 54-jarige Duitse metalzangeres heeft geen moment haar lach van haar gezicht. Dit is pure metal, met heerlijke meezingers, krachtige nummers, ijzersterke riffs en goed soleerwerk. Wat er precies aan ontbreekt kan ik niet benoemen, maar het is niet helemaal mijn muziek.
Black Stone Cherry speelt hits van alle albums en begint de show met Blame It On The Boom Boom. Heerlijk meebrullen. Vooral de drummer met zijn elastische armen is leuk om te zien.
Ons eerste bezoekje aan Metal Dome is bij Toxic Shock. De songs hebben vooral een hoog moshpit-gehalte. Zanger Wally springt het puliek in en klimt op torens. Heel energiek allemaal.
Iced Earth is al meer dan 30 jaar oud en speelt nog perfect. Geweldig gitaarspel en loepzuivere zang. Niet de beste band van de dag, maar fijn om naar te luisteren.
Het eerste optreden dat we bij Jupiler Stage gaan kijken is van Fleddy Melculy. Het veld is afgeladen en blokkeert de doorgang naar Metal Dome. Instrumentaal stelt hardcore niet veel voor, maar de grappige teksten zijn zeker vermakelijk. Leuk om de best verkopende metalact uit België een keer gezien te hebben. Volgende keer op een groter podium.
Tijdens een rustmomentje hoorden we, vanaf het veld, ineens een bekende stem. Op de schermen zagen we bekende houdingen bij de zanger en in de muziek dachten we ook wat te herkennen. Het bleek Jonathan Davis te zijn, de Korn-zanger die met een soloproject op Graspop stond. Het was niet druk en er liepen steeds meer mensen weg. Het is niet herkenbaar en misschien is deze light-versie van Korn zelfs geen metal.
De Darkrock van Dool, rond zangeres Ryanne van Dorst, heeft het publiek vanaf de eerste song in de grip. De band is zichtbaar onder de indruk. Misschien is dit wel het eerste hoogtepunt van Graspop dit jaar.
De grootste tegenvaller (misschien wel van heel Graspop) is waarschijnlijk Ghost. De band lijkt per optreden slechter te presteren. De nieuwe leadzanger, de nieuwe “Papa”, is Cardinal Copia, maar lijkt meer een slechte imitatie van inspector Clouseau. Het bizarre masker zorgt ervoor dat de zang erg binnensmonds klinkt en dat is jammer. De show zat best goed in elkaar, maar alleen maar theater is niet voldoende. Dit is niet headliner-waardig.
Guns n’ Roses is de eerste headliner en staat maar liefst drie en een half uur te rocken. Zeven prima muzikanten, waarvan we op de schermen eigenlijk alleen maar Axl Rose, Slash en Duff McKagan zien. Axl’s stem is de zwakke schakel. Af en toe is hij nog rauw, maar de lange tonen blijven uit en het bereik is duidelijk minder. Fijn dat Duff geregeld bijvalt. Het gitaarwerk van Slash is, zoals altijd, onovertroffen. Toch zien we hem en Duff geen moment lachen. De drie mannen lijken elkaar vooral te ontwijken. Het is vooral nostalgisch genieten.
De terugweg naar de tent was even schrikken. We hadden ons een looproute ingepland, zodat we onze slaapplek redelijk eenvoudig terug zouden vinden. Maar dat liep anders. Eén van de brede tussenpaden was volledig volgebouwd met tenten. We moesten dus via een omweg terug. Je zou denken dat de organisatie precies genoeg brede brandgangen zou aanleggen en dat het voor de veiligheid ondenkbaar was om er zomaar eentje af te sluiten, maar blijkbaar was dat hier toch geen probleem. Met de zaklamp van de telefoon baanden we ons zoekend een weg tussen de strak aaneengesloten tentjes en kruisende scheerlijnen.
Vrijdag
Iets over 11:00 begon de eerste band. De daaropvolgende band (Diablo Blvd) maakten we vanaf een afstand mee. De toiletten op de camping hadden gigantische wachtrijen en hier viel het enigszins mee, dus concentreerden we ons daar even op. Tegelijk met Diablo speelde Galactic Empire in de Marquee-tent. Dit was feitelijk onze eerste band van de dag. In Star Wars-outfit speelde deze band allerlei Star Wars-deuntjes in een metaluitvoering. Uniek en leuk om zien en horen!
Voor ons was Avatar de grootste verrassing van het festival. We hadden al wat berichten van FortaRock gehoord, dus we waren enigszins voorbereid. Toch waren we stevig onder de indruk. Het begon allemaal met een koning en met een land. De zanger was een soort hofnar, die continu in zijn rol bleef. Prachtig. Het was slechts een optreden van 40 minuten (7 nummers). Volgende keer graag meer!
Culture Abuse staat er bekend om dat ze vol drank en drugs het podium betreden en dat is precies wat we te zien krijgen. Later dit weekend zien we de zanger ‘vrij’ in het publiek rondlopen en constateren we dat zijn ‘dronken loopje’ dat we op het podium zagen deels te wijten is aan een (spastische?) handicap. Maar de muziek wordt er niet beter van.
Dan besluiten we even de markt over te gaan. Eigenlijk is er nooit tijd voor (omdat je dan altijd wel iets mist), maar er moeten inkopen gedaan worden: patches, zonnebril en een sleeveless worker. We waren terug om het optreden van Tremonti te zien. Bekend van o.a. Alter Bridge doet hij het hier zonder o.a. Myles Kennedy. Kracht van de band zijn de magistrale gitaarsolo’s.
We hadden In This Moment op ons lijstje staan, maar Metal Dome was compleet afgeladen. Zelfs buiten, voor de tent, stond het al helemaal volgepakt. We hebben nog een stukje geprobeerd binnen te komen, maar het was nagenoeg onmogelijk. Volgende keer dan maar. Helaas.
Dan maar naar Powerwolf, een Duitse powermetal-band, die om het jaar op Graspop te zien is. Als je de band niet kent, kun je het misschien enigszins vergelijken met het donderende geweld van Sabaton. Decor, schmink en kleding waren prachtig in stijl. De zanger praat alles wat klunzig en weinig origineel aan elkaar. Waar het aan ligt weet ik niet, maar deze band kan ons niet echt beroeren.
We trekken snel naar Jupiler Stage, alwaar L7 optreedt. Deze female-band uit de VS heeft invloeden van grunge en punk. In 1992 ware ze op hun hoogtepunt en in 2001 stopte de band. Vanaf 2014 touren ze weer, met nieuw werk en gelukkig veel oud materiaal. Fijn om te zien dat er nog steeds punkbands zijn en gewaardeerd worden.
We doen het laatste stukje van de markt nog even en zijn op tijd terug voor Killswitch Engage. Met veel gewouwel tussendoor komen ze traag op gang. Maar vanaf de helft wordt het steeds beter en gaat het publiek steviger mee doen. Killswitch tourt veel en is hard aan het werk om een headliner-status te bemachtigen.
Met Avenged Sevenfold ben je altijd verzekerd van een stevig metalfeest. De organisatie heeft z’n handen vol aan de grote hoeveelheid crowdsurfers. De filmbeelden op de achtergrond doen het goed en passen bij het optreden. Toch lijken de bandleden wat vermoeid en futloos. Ook de gitaarsolo’s zijn minder spectaculair. Tegen het eind van de show legt de zanger een nummer stil, omdat hij iemand knock-out ziet gaan. Hij wil dat de hulpdiensten hierheen komen en zolang gaat hij met zijn band het podium af. Het publiek bleek dit te waarderen. De man is overeind geholpen en kon gewoon bij het optreden blijven. Toch bleef de band dik 5 minuten weg. Zou oververmoeidheid van de artiesten ook een rol gespeeld hebben?
Iron Maiden blijft onverwoestbaar tijdens hun negende optreden op Graspop. Geen nieuw album om te promoten, maar gewoon een karrenvracht aan hits. De mannen zijn rond de 60 maar klinken nog steeds onvervalst goed. De decors waren enorm en wisselden bijna per song. Zanger Dickinson wisselt regelmatig van kleding en loopt rond met kandelaar, slagzwaarden en gigantische vlammenwerper. Verder vloog er een replica van een Spitfire rond, liep er een metershoge Eddie en kwam een nog grotere Eddie aan het eind boven de drum uit. Twee uur aan één stuk. Geweldig!
Parkway Drive is misschien wel de beste metalcore-band van dit moment. Per optreden lijken ze te groeien. Het publiek wist wat er te wachten stond en het werd nóg beter. We wilden ook nog Ayreon zien, dus we hebben niet kunnen zien hoe de drumkooi uiteindelijk zou gaan draaien en in vuur en vlam zou staan.
Ayreon van Arjen Lucassen bestaat al lang maar treedt heel weinig op. Onder druk wilde hij uiteindelijk toch op één zomerfestival verschijnen. Blij dat dat Graspop werd. Nagenoeg iedere artiest wil graag bij Lucassen optreden. Het werd dus spannend wie dit keer allemaal zouden verschijnen, maar het waren nogal namen! Zoals: Simone Simons (Epica), Mark Jansen (After Forever, Epica en MaYaN), Marcela Bovio (Stream of Passion, MaYaN), Magali Luyten (Nightmare), Tommy Karevik (Kamelot), Anneke Van Giersbergen (The Gathering), Damian Wilson (Treshold, Stream of Passion), Tommy Karevik (Kamelot, Seventh Wonder) en met als vreemde eend Barry Hay (Golden Earring). De mensen achter de instrumenten en achter de visuals zijn misschien voor het grote publiek minder bekend, maar nog steeds echte grootheden. Toen de show ten einde was werd Lucassen op handen de tent uitgedragen. Wat een feest!
Lekker druk op de weide|http://www.youtube.com/watch?v=uKk1IggeRgY
Overvolle camping|http://www.youtube.com/watch?v=FFqy5uyl5l4
Zaterdag
De punk van Backyard Babies klinkt waarschijnlijk het best in een donker drankhol in een achterbuurt diep in de nacht. Toch doen ze het hier, op het vroege uur, ook goed. Het publiek blijft groeien.
De Zweedse meidengroep Thundermother heeft al heel veel ledenwisselingen achter zich. De zangeres heeft een geweldige rock’n’roll-stem. Ze heeft alleen wat moeite met de microfoonstandaard. Deze rauwe rock, die linkt met AC/DC en Motörhead, is een lekkere start van de dag, maar ook niet meer dan dat.
Batushka gaat heel ver om een liturgische sfeer te creëren. Het was nog even de vraag of Marquee zo midden op de dag wel duister genoeg gemaakt kon worden. De achtkoppige in kazuifels gehulde band had veel brandende kaarsen, Russisch-orthodoxe kerkzang en keiharde, ijskoude blackmetal. Het is absoluut iets geheel nieuws in de rijke historie van blackmetal.
We begrijpen niet goed waarom Vixen op Mainstage mag staan. Na twee nummers houden we het echt voor gezien. Bij het weglopen blijk ik opeens een nummer mee te kunnen zingen. Het duurt even voor ik de gaten heb dat het “Perfect Strangers” van Deep Purple is. Wat een vreselijke vertolking van zo’n goed nummer!
De Nederlands deathmetalband Asphyx speelt in Marquee, terwijl buiten op de schermen de Belgen op het WK Tunesië inmaken. Frontman is ronduit verbaasd dat er nog zoveel publiek is en dat laat hij ook regelmatig dankbaar horen. Ze rammen aan één stuk door, in hoog tempo en helemaal foutloos. Het is niet origineel of vernieuwend, maar wel eerlijk en oerdegelijk: “True death metal”!
Skillet heeft ons al eerder (op Graspop) verrast. Door hits als “Hero” en “Monster” breken ze flink door. Publiekstrekker blijft de vrouwelijke drummer die ook vocals doet en met één van de hits haar drumstel mag verlaten om voor op het podium mee te zingen. Het enige wat mij spijt is dat ik de bass veel te hard vond staan. Jammer.
Accept (misschien wel de meest ondergewaardeerde band in de metalwereld) krijgt het publiek vrolijk aan het springen. Natuurlijk helpt de overwinning van het Belgische team op de WK (in Rusland) mee. In het begin is het vooral speedmetal, maar al snel volgen de meezingers. Markant blijft dat bij deze band niet alleen de tekst, maar ook grote delen van de gitaarsoloooo’s worden meegezongen.
De blauwharige Alissa White-Gluz van Arch Enemy knalde van het podium af. Wat een energie! Deze Zweedse melodische deathmetalband leverde al vanaf het begin moshpits en bakken vol crowdsurfers op. Toch leek het mij of de zangeres minder grunte dan andere optredens.
Het zoveelste optreden van Megadeth op Graspop stond weer bol van hun beste nummers. Het publiek kon niet stil blijven staan en moshpits en crowdsurfers vlogen om onze oren. Een bruut optreden met weinig teksten tussendoor.
Volbeat sluit deze dag Mainstage 1 af. De dansbare metal met invloeden van Johnny Cash is wederom ontzettend strak. Volbeat speelt bijna twee uur lang uitsluitend meezingers. Ook deze band staat even stil bij het overlijden van Vinnie Paul, oprichter en drummer van Pantera. Ze doen dat met een grote foto op het scherm en de song “Goodbye Forever”. Ze zijn in slechts enkele jaren uitgegroeid tot één van de beste afsluiters van een metalfestival.
Voor veel bezoekers is het na Volbeat ook echt afgelopen. Maar Marilyn Manson is er nog. Wij hebben al meerdere optredens van hem gezien en het varieert. Dit keer doet Mansons “braaf” zijn ding. Hij haalt zelfs meiden uit het publiek op het podium. Natuurlijk heeft hij wel een imago hoog te houden en dat doet hij met verve. Er komen bijna uitsluitend herkenbare nummers voorbij, van meerdere albums. Manson neemt zelfs de moeite om zich geregeld te verkleden. De anderhalf uur vloog voorbij. (Oh nee, hij stopte eerder!)
Zondag
Volg Mij !