Het metalfestival Graspop heeft in 2015 zijn twintigste editie gevierd met een recordopkomst van in totaal ongeveer 152.000 toeschouwers.
Donderdag: de aankomst
Voor een nagenoeg uitverkocht festival is het verrassend dat we geen files hebben onderweg en zomaar naar de dichtstbijzijnde parkeerplaats kunnen. We zijn ook wel lekker op tijd. (Half tien vertrokken uit Lelystad, via Rotterdam, om in Dessel voor tweeën aan te komen.) Ook de wachttijd bij de ingang is nog nooit zo kort geweest. Pas later merken we dat we een graspopbeker en 20 munten teveel hebben gekregen. De controle van de meegebrachte spullen duurt wat langer en het bemachtigen van een campingplekje neemt extreem veel tijd in beslag. Langzaam schuift de markering op waar binnen de tenten geplaatst mogen worden. Het is bijna een “strijd” om de tenten bij elkaar te kunnen zetten. Gelukkig gaat het allemaal wel heel gemoedelijk en is iedereen bereid iedereen te helpen en wat in te schikken.
Van de elf bands op donderdag zijn er zeven ‘lokaal’. Wij plannen de coverbands in Marquee later op de avond. Heerlijk meebrullen met Ronnie James Dio.
Daarna moshen met Pantera-klassiekers. Deze en de volgende twee bands komen uit Nederland.
En Tenslotte genieten van een vier meter lange Eddie en Iron Maiden muziek.
Metallica begint om één uur ’s nachts. Wij haken af en zoeken onze tent op. Energie op doen voor de komende dagen.
Vrijdag: in het teken van reünies
De eerste echte Graspopdag stond in het teken van bands die in de jaren ’90 hun hoogdagen beleefden.
Wij zagen als eerste de oldskool-kunsten van The Dead Daisies met zanger John Carobi (van oa Motley Crue). Anderen speelden eerder in Guns ‘n’ Roses, The Cult, The Rolling Stones, Ozzy Osbourne, Rob Zombie, Thin Lizzy, Nine Inch Nails en Whitesnake. Krachtige melodieën en prachtige vocals. Heerlijk begin.
Na afloop kwam op het ernaast gelegen Mainstage H.E.A.T. De krankzinnig expressieve en beweeglijke zanger geniet volop. We hebben even geluisterd naar de melodieuze hardrock, maar viel toch wat tegen.
Butcher Babies lijkt te zijn opgezet rondom twee rondborstige zangeressen die glanzend en schaars gekleed hun haar in de lucht gooien. Ze zijn erg expressief, maar wel schreeuwerig en weinig toonvast. De muziek is niet verkeerd, maar wel simpel eenvoudig. Toch komt Arch Enemy als vergelijking boven. Na alle negatieve recensies vinden we ze verrassend goed.
We nemen nog snel even het laatste stukje mee van In Hearts Wake.
Blues Pills speelt muziek alsof ze zo uit de jaren 60/70 komen. Een kruising tussen Fleedwood Mac en Led Zeppelin. De vrouwelijke stem doet denken aan Janis Joplin. Lekker veel bass.
Asking Alexandria laat minder hardcore horen dan vorig jaar en klinkt al meer hardrockgericht. Leuke band, maar de nieuwe zanger lijkt soms moeite te hebben die zijn voorganger op het lijf geschreven waren. Waarschijnlijk had de dood van de bandgitarist vijf dagen geleden ook zijn invloed.
Epica onlangs nog gezien tijdens FortaRock. Ze speelden nu nagenoeg dezelfde show. Niks mis mee. De bombastische, progressieve stijl, waarin de klassiek geschoolde mezzosopraan Simone Simons de strijd aangaat met de vaak loodzware death- en powermetal van de rest van de band, blijft hoe dan ook indrukwekkend. Markant blijft de perfecte timing van deze uitgekookte show; headbangen gaat keurig synchroon en de kleur van de oogschaduw matcht met die van het drumstel. Solide show zonder verrassingen.
Tijdens Live of Agony hebben we op het veld gezeten en geluisterd naar de muziek. De frontman is definitief klaar met zijn geslachtsverandering. De band heeft dus nu een frontvrouw.
Cannibal Corpse
De Nederlandse folkmetaltrots Heidevolk staat op het veel te kleine Jupilerpodium. Het veld is afgeladen vol en er wordt volop meegezongen.
Als je van Rap houdt is Body Count misschien best te pruimen, maar anders …? De muziek is best metal, maar de rap-cultuur overheerst. Veel negatieve en afkrakende teksten, ook tussen de songs door. En een soort van backing vocals die telkens woorden extra accenten moeten geven.
De legendarische rapper Ice-T is ook bekend van een politieserie op tv. De rest van de band is vernieuwd, want de vorige leden zijn overleden aan slepende ziektes en drive-by-shootings. Ice-T liep zijn zoon te promoten.
Passerende titels waren zoal: Cop Killer, KKK Bitch, Manslaughter en Talk Shit, Get Shot.
Clubshows in Nederland waren uitverkocht, Pinkpop was enthousiast en ook hier leek er veel interesse. Maar het is niet mijn ding.
Niemand zo herkenbaar als Slash: hoge hoed, zwarte krullen, donkere bril, zoete gitaren en huppelende pasjes over het podium. De band heet eigenlijk Slash featuring Myles Kennedy & The Conspirators. Myles Kennedy heeft een erg fraaie strot en is een prima frontman. ‘You’re A Lie’ ging meteen over in ‘Nightrain’. Er was veel werk van Guns ‘n’ Roses . Vooral ‘Sweet Child O’ Mine’ werd door de menigte omarmd als lijflied. Meer dan een kwarteeuw later blijft die gitaarsolo tot de mooiste behoren uit de rijke hardrockcatalogus. Toen Slash met een erg strak ‘Paradise City’ eindigde, had hij nagenoeg de hele wei ingepalmd. Chapeau !
My Dying Bride
Bij In Flames gaat het publiek helemaal los. Met voornamelijk nieuw werk weten ze toch extreem veel crowdsurfers te scoren.
Kiss bewees zich weer eens als de perfecte hoofdact. Een feest van herkenning, al vanaf opener ‘Detroit Rock City’ Hun show verveelde nooit. De show met kabelbanen, verhogingen, vuur, vuurwerk, lichtshow, video-achterwand en wat al niet meer was misschien wat over de top in deze belachelijk grote show.
Gene Simmons (65) en Paul Stanley (63) hosten rond op hun plateauzolen van dik twintig centimeter alsof het niks was. Namaakbloed droop over het gezicht van Simmons, die daarna naar de nok van het dak vloog. Stanley vloog over de hoofden van de fans naar de geluidstoren. De gitaar van Tommy Thayer spoot vuur. Zelfs het gehele drumstel van Eric Singer ging moeiteloos op en neer.
Aan het eind van het optreden ging ‘Shout It Out Loud’ over in ‘I Was Made For Lovin’ You’ en geen enkele metalhead die niet aan het dansen sloeg. Tijdens slotsong ‘Rock and Roll All Nite’ werden confettikanonnen en slingers ingezet, waarna de groep op kranen kroop om boven de hoofden van het publiek te eindigen. Dit was een superieure poppenkast voor volwassenen, gebracht door muzikanten waar de leeftijd geen vat op leek te hebben. Meesterlijke show.
Marilyn Manson mocht na Kiss het tweede hoofdpodium afsluiten, maar veel volk dat vertrok na enkele nummers al richting tent. De ‘koning van de shockrock’ speelde een erg routineus concert. Lag het aan onze oorschelpen na de bommen en granaten van Kiss, of stond de geluidsmix bij Marilyn Manson wel heel dof afgesteld? ‘mOBSCENE’ en ‘Disposable Teens’ klonken bonkig, de gitaren zaten ergens diep onderin verstopt en van enige sprankel was geen sprake.
Hij laste te lange pauzes in die de vaart helemaal uit het optreden haalden en leek meer begaan met zijn voorkomen dan met zijn stem.
Het podium zag er met zijn grote glasramen en witte lichtshow nochtans strak en filmisch uit. Ook pakte hij qua muziekkeuze wel goed uit met vooral werk van Antichrist Superstar, iets waar veel mensen gelukkig van werden.
De eerste echte Graspopdag zat erop. Op een onbeduidend druppie na bleef het helemaal droog. Als we om 3:00 uur bij de tent zijn, begint het wat te miezeren. We gaan niet buiten zitten, maar gelijk maar naar bed.
Zaterdag: uitverkocht!
Voor het eerst in de historie zijn de dagtickets voor één dag van Graspop uitverkocht. Maar liefst 52.000 bezochten vandaag het festival. Zaterdag 20 juni belooft dan ook heel wat moois, met opvallend veel Amerikaanse bands.
De kluisjes zijn vreemd genoeg pas vanaf 12 uur open. We mogen niet met eten en drinken het veld op. En sjouwen met extra sweaters is ook niet fijn. Toch begint de eerste band al om kwart over 11. Bizar beleid!
Onze eerste voorkeursband begint gelukkig pas om kwart over 12 in Marguee. Het is The Haunted. Hun muziek is lekker simpel, agressief en valt zeer in de smaak. Frontman Marco Aro is terug van weggeweest en heeft voor de tweede maal het stokje overgenomen van Peter Dolving. Het zijn details die weinig ter zake doen voor het dampende optreden in de overvolle Metaldome van vandaag. Niets op af te dingen!
Upon A Burning Body mag vandaag de Jupiler Stage ontmaagden met een flinke pot Texaanse deathcore. De nummers van het laatste wapenfeit The World Is My Enemy Now volgen elkaar in rap tempo op. evenals de mosh- en circle pits, waarvoor de muziek zich ideaal leent. Een goeie eerste keer heren!
Daarna is het even tijd voor wat kraampjes en kunnen we onze verzameling patches aanvullen. We zijn op tijd terug voor Kataklysm.
Joyce adviseerde The Ocean. De muziek was krachtig, de zanger zat vol power. Maar het mooist waren toch de clips die op de achtergrond meedraaiden. Wat een geweldige filmpjes!
De Amerikanen van Godsmack herhalen vandaag hun kunstje van Fortarock. Powermetal van een diesellocomotief die op volle kracht draaide, overgoten met zoete gitaren. Typisch Amerikaans, dat wel, maar de mayonaise pakte. Frontman Sully Erna toonde Dessel al zijn kunstjes. Hij zong de ziel uit zijn vege lijf, speelde gitaar en kroop zelfs mee achter een extra drumstel. De twee trommelaars vermaakten Graspop met een drumduel waarin ‘We Will Rock You’ (Queen), ‘Back In Black’ (AC/DC), ‘Walk This Way’ (Aerosmith) en ‘Creeping Death’ (Metallica) zat verwerkt. Een leuke jukebox, en tijdens ‘Whatever’ werd de circle pit nog groter. Slotsong ‘I Stand Alone’ overtuigde de hele wei en werd massaal meegezongen. Dit was ons moment voor het middageten.
Joyce gaat naarLacuna Coil. Wij naar Sonata Arctica, omdat we Toms vriend Vincent er zo vaak over hoorden, dat we wel MOESTEN gaan. De fantasy-muziek is toch niet helemaal ons ding.
Publiekslieveling Five Finger Death Punch speelt deze avond voor een volgestroomde weide op Mainstage 1. Dat de band over een trouwe fanbase beschikt, blijkt wel door de hoeveelheid mensen die vandaag rondlopen met een 5FDP-shirtje aan. Het is wat ons betreft een vijftal om rekening mee te houden. Niet alleen omdat de drummer er als macaber geraamte bijliep of zanger Ghost een beschilderde rode hand op zijn gezicht had geschilderd. FFDP was ook auditief een rake klets in je gezicht.
Helaas kampt de band met geluidsproblemen; de versterkers vallen continu kortstondig uit en op een gegeven moment horen we helemaal niets meer. De sympathieke Amerikanen lijken echter niets door te hebben en spelen vrolijk verder; een behoorlijk gênant moment.
Wat ook niet helpt, is dat ze vandaag voor een behoorlijk softe setlist hebben gekozen. De enige harde tracks zijn Burn MF en Lift Me Up, een duet met Rob Halford van Judas Priest. Gezien laatstgenoemde band vanavond ook op de bühne staat hoopt het publiek op de fysieke aanwezigheid van Halford, maar helaas; hij is nergens te bekennen en de teleurstelling is hoorbaar. Burn MF gooit dan wél weer hoge ogen en wordt luidkeels meegezongen, waardoor dit zeker hét hoogtepunt is.
Joyce heeft dit alles niet meegekregen, want ze stond bij Arch Enemy. Tom blijft uiteraard het hele optreden 5FDP. Jolanda en Andre gingen eerder weg om een goede plek bij J en A gaan naar Alice Cooper te kunnen bemachtigen. Nog voor het derde nummer stond Tom al bij hen.
De laatste keer dat Alice Cooper op Graspop stond is alweer in 2004, toen nog als hoofdact. Het grote theater dat hij mee sleept kent zijn gelijke niet. Alice Cooper presenteerde zich op Graspop als hitmachine. De predikantenzoon begon energiek met ‘No More Mister Nice Guy’, en liet er meteen ‘Under My Wheels’, ‘Billion Dollar Babies’ en ‘Hey Stoopid’ op volgen. Cooper (67 al) had zich uitstekend omringd met een jonge bende honden. Een vliegenier op gitaar, een holbewoner als bassist en met Nita Strauss alweer een nieuwe blonde (en wervelende) gitariste. Een puike roedel muzikanten, maar die drum- en gitaarsolo’s hoefden niet. Met ‘Welcome To My Nightmare’, ‘Poison’ en slotsong ‘School’s Out’ bleef de jukebox gelukkig hits spuien. Alice Cooper moet dus nog niet op pensioen, hij blijft voor eeuwig ‘Eighteen’. Sommigen vonden Alice beter passen in het donker of in een tent. Maar wij hebben intens genoten.
Het is dit jaar niet alleen de 20e verjaardag van Graspop. Nu-metalpioniers KoRn bracht 20 jaar geleden namelijk ook hun selftitled album uit, waarmee ze zichzelf uiteindelijk op de kaart hebben gezet. Om dit gegeven te vieren, speelt de band heel KoRn integraal. Het doek van hun titelloze debuutplaat uit 1994 dient dan ook als decor. Maar of iedereen al die oude songs kende? Niet echt. Honderd kaarsen op het podium en de gifgroene bassnaren van Fieldy moesten daar de aandacht van wegtrekken. Een bijzonder en uniek optreden wat Dessel niet snel zal vergeten.
Omdat deze geweldige Graspopdagen toch wel hun tol begonnen te eisen, hebben wij KoRn bekeken op het grote scherm, zittend op het veld.
Rob Halford (63) kwam met een wandelstok het podium op, maar de stembanden van de ‘metal god’ bleken allesbehalve oud of versleten. De kale frontman zong anderhalf uur de sterren van de hemel. Hij beschikt nog steeds over een gouden strot.
Liefst 42 jaar staat Judas Priest al op een podium. Een ware dinosaurus van de hardrock, maar hun muziek zit nog steeds vol dynamiek. De band geeft een solide show weg, waarbij (vooral in het tweede deel van de set) de grootste hits uit het imposante oeuvre van de band de revue allemaal passeren. Geen metalfan die de woorden van ‘Breaking The Law’ niet luidkeels meebrulde, en toen Halford tijdens ‘Hell Bent For Leather’ ook nog eens op een heuse Harley Davidson het podium kwam opgereden ontplofte de wei helemaal.
Mooi om zien ook hoe de gitaren van Glenn Tipton en Richie Faulkner elkaar telkens weer vonden in ‘Victim of Changes’, ‘Jawbreaker’ en ‘Turbo Lover’. Songs gemaakt om luchtgitaar op te spelen. Halford wisselde intussen meermaals van jasje (van zilvergrijs tot glittermetaal), maar zijn kloeke stem verslapte nooit. De groep kreeg een dubbele bisronde, die begon met een erg krachtig ‘Electric Eye’. Terwijl Richie Faulkner zijn gitaarsnaren opvrat, startte Halford een samenzang met het publiek en zette hij ‘You’ve Got Another Thing Coming’ in. Halfords kreten tijdens ‘Painkiller’ waren haast onwezenlijk. Zo hoog, zo krachtig. De zanger eindigde uitgeput op de knieën, waarna de groep passend afscheid nam met ‘Living After Midnight’. Judas Priest blijkt nog niet aan het eind van zijn latijn.
Na Kiss was de groep uit Iowa een tweede hoofdact op rij op dit Graspop die zijn ware gelaat verborg. De emotieloze maskers maakten het concert nog onwezenlijker, het leken psychopaten die op de constant op-en-neer deinende stalen (olie)vaten trommelden, met brullende gitaren en furieuze zang om het bloed in je aderen te doen kolken. Slipknot verwoordde de woede van de mens achter onmenselijkheden (en strooide tegelijk met heel veel complimentjes naar hun Graspopfans).
Op deze uitverkochte dag was de massa duidelijk voor deze hoofdact gekomen. Tot diep op de Stenehei stond de wei helemaal vol. Om ‘Psychosocial’ en ‘Wait And Bleed’ mee te brullen, duchtig te luchtdrummen en helemaal uit de bol te gaan op ‘Spit It Out’. Het is nog een absoluut kijk-spectakel, maar omdat dit het zoveelste optreden was dat we zagen, was het niet echt verrassend meer.
Zondag: familiedag
Zondag begint met een fiks regenbuitje. Het klaart al snel op en gaandeweg de dag komen er zelfs enkele zonnige periodes. Door deze regen en de bizar late openingstijd van de kluisjes is onze eerste band Pop Evil.
The Charm The Fury hebben we nu al flink wat keren zien optreden. En de optredens worden met de keer beter. Heerlijk om bij te zijn.
Tremonti
Sylosis
Op het hoofdpodium staat Parkway Drive vakkundig het publiek uit te putten. De Australiërs zijn hard op weg om zich bij de grotere namen op metalgebied te voegen. Het zonnetje is op dag drie doorgebroken, er wordt gecrowdsurft op opblaasdolfijnen en de circle pit is groots.
De vrolijke feel good-muziek van de goedlachse Amerikanen van Black Stone Cherry doet het goed bij het publiek. Er wordt volop mee gesprongen, gedanst en gezongen met catchy nummers als opener Here Comes The Rain, Blame It On The Boom Boom en White Trash Millionare. Van alle albums worden een aantal nummers gespeeld, wat zorgt voor de nodige diversiteit. De rechttoe-rechtaan show is verder op en top Amerikaans en komt hierdoor wel wat meer ‘ingestudeerd’ over dan de performance van veel andere bands. Desondanks smaakt de vrolijke en dansbare rock, in combinatie met het heerlijke zonnetje, naar meer. We moeten even aan Nickelback denken.
In de Marquee lijkt Ensiferum te zijn herboren, de band klinkt frisser en feller dan ooit, al laten ze nog steeds achterwege om oud werk te spelen. We missen de oudje folk-granaatjes toch wel degelijk.
Papa Roach blijft voor veel metalheads een bescheiden ‘guilty pleasure’; je bent er niet trots op, maar het blijft stiekem toch best vet. Zanger Jacoby Shaddix voedde zich aan de energie van het publiek, en kwam de massa ook meermaals opzoeken. Tijdens ‘Kick in the Teeth’ wandelde hij als getatoeëerde jezus over de mensenmassa heen, om terug op het podium een massaal meegezongen ‘Getting Away With Murder’ in te zetten. De metalweide staat daarom lekker vol en de luisteraars laten het optreden gewillig over zich heen komen. Het ontembare enthousiasme van zanger Jacoby Shaddix blijft iedere keer weer aanstekelijk, ook bij minder populaire nummers zoals opener Face Everything And Rise. Uiteindelijk moet Papa Roach het daar van blijven hebben; van een energieke frontman en van Last Resort. Hoger op de affiche zal Papa Roach nooit meer raken.
De Duitse folkmachine Equilibrium krijgt een ruime voldoende voor de show van vandaag in de Metaldome. Blut Im Auge en Unbesiegt (niet geheel toevallig beiden afkomstig van het meesterwerk Sagas) zorgen voor de absolute hoogtepunten van dit optreden.
Als bende jonge honden kopieert Airbourne het geluid, de songs en de attitude van AC/DC. Airbourne maakt hier geen geheim van. Het is de muziek waar ze zelf mee opgroeiden, daar in de Australische outback van het piepkleine Warrnambool. ‘Are you ready to rock?’ vroeg brulboei en gitarist Joel O’Keeffe, voor hij een bierblikje spuitend kapot sloeg op zijn eigen voorhoofd. Klaar was Graspop zeker. Airbourne bracht een fijn uurtje rechttoe rechtaan rock, overgoten met een bluesy likje gitaren. En met hun oprechte eerbetoon aan Malcolm Young wonnen ze naast de sympathie ook de harten van alle AC/DC-fans op de wei.
Brulaap Randy Blythe bleek in Dessel herboren, na het drama dat drie jaar geleden zijn leven omgooide. De frontman van Lamb of God werd in 2012 onterecht beschuldigd van doodslag van een fan en opgesloten in Tsjechië, beangstigend verfilmd in de knappe documentaire ‘As The Palaces Burn’.
In Dessel was Blythe bevrijd. Verlost van advocaten en demonen sprong hij als een wervelwind zestig minuten over het podium. Graspop werd herschapen tot een waar slagveld. ‘Walk With Me in Hell’, riep Blythe de massa op, die de zomerwandeling gretig volgde.
Wij stonden aan het begin bijna helemaal vooraan. Een pit achterons spatte ons uiteen. Jolanda bleef tot aan het eind tegen de dranghekken vooraan staan. André schoot naar links. Tom en Joyce verdwenen naar rechts. Joyce ontvluchtte de pittende geweld. André trok om de pit heen en kwam bij Tom staan. Vanaf dat moment keken ze meer naar achteren dan naar het podium, want aan de lopende band kwamen er crowdsurfers over hun hoofden. Dit was echt een heel andere ervaring dan toen we bij FortaRock wat veiliger en wat meer naar achteren stonden.
Motörhead
Op de valreep zorgt Children of Bodom nog even voor hét hoogtepunt van GMM 2015 wat betreft de Marquee. Een professionele show rond overwegend ouder werk zorgt voor veel enthousiasme bij het publiek.
Nieuweling Antti Wirman (gitarist) oogt nog wat ingetogen maar speelt zijn partijen prima. CoB is vanavond in vorm en zo zien wij het graag. Heel erg graag zelfs!
Hoe “metal” is Within Temptation anno 2015 eigenlijk nog? Niet heel erg, en dat blijkt ook vandaag. Waar wij op voorhand een set met ouder werk hadden verwacht (Graspop is immers een metalfestival, toch?) krijgen we slechts een paar songs die niet afkomstig zijn van de meer poppy rockplaten van WT. Het feit dat WT sinds 1998 al zeven keer hier stond, is niet voldoende. Muzikaal klinkt het allemaal erg gelikt, maar toch weet dit optreden niet te overtuigen. De festivalweide komt pas echt los tegen het eind van de show, bij nummers als ‘Mother Earth’ en ‘Ice Queen’. Ook is pas dan de volle show goed zichtbaar.
Cradle of Filth
De afscheidstour van Scorpions is voorbij maar hardrock is blijkbaar iets wat je niet zomaar aan de kant zet. Ze bestaan inmiddels 50 jaar en bezig met een nooit eindigende afscheidstour die bijna uitsluitend bestaat uit bekendere hits en veel show.
Wel lijkt het alsof de Duitsers een beetje dement beginnen te worden (of een slordig management hebben), want Scorpions besloot om het Belgische festival te begroeten met het verticaal gestreepte blauw-wit-rood van de Franse vlag. Niet dat deze blunder direct werd hersteld; minutenlang bleef de banner zichtbaar voordat iemand besloot de USB-stick er toch maar uit te trekken. Foutje.
Het festival eindigt met Faith No More. Het veld loopt massaal leeg. Deze heren hebben nooit keiharde metalplaten gemaakt en dragen witte kostuums op een wit podium vol bloemen.
Wij doen ons te goed, door de laatste munten op te maken, aan de kleine loempia’s. Zo houden wij onze eigen traditie in ere.
Eigenlijk is het festival altijd in het laatste weekend van juni. Dit keer was het vervroegd en dat zorgde zeker niet voor een lagere opkomst. Integendeel. Het werd een recordcijfer van 152.000.
Terug bij de tent bleken al veel kampeerders vertrokken; we konden bijna moeiteloos bij de tent komen.
Die nacht regende het nagenoeg aan één stuk door. Ook in de ochtend was het vooral tijdens het inpakken nauwelijks droog. Braaf hebben we alles zo droog mogelijk ingepakt, om het straks thuis dan maar weer goed uit te hangen.
Omdat donderdag vroeg hier waren, stonden we op de eerste parkeerplaats (die al grotendeels leeg was). Nog voor 12 uur reden we weg. Na Jolanda en Joyce thuis te hebben afgezet, zakte we vermoeid op de bank. Wat een geweldig weekend was dit.
Van lang zitten was echter geen sprake. André moest snel douchen en eten, om zich daarna om 18:00 uur te melden op zijn werk. Hij had die avond nog rapportage-gesprekken, waarvan achteraf zijn baas zei dat dat prima verzet had kunnen worden. Maar goed, nu had hij mooi de dinsdag overdag vrij om bij te komen. Ook prima toch.
Volg Mij !