Donderdag
We vertrekken vroeg, zodat we rond openingstijd aankomen. Maar het is al heel druk en er staat een gigantische rij. In de brandende zon is dat echt wel even afzien. Vaste ritueel: lange rij, bandje, muntjes, lange rij, fouilleren, op zoek naar een plekje, lang wachten, razendsnel opbouwen, inrichten en uitrusten. We staan dit jaar onder de bomen van het kleine bomeneilandje op dit hele grote campingveld.
Dan start de verkenning van het terrein. Op wat kleine aanpassingen na is alles nog zoals we gewend zijn. Ze vullen ons kluisje en gaan de weide op. Het veld bij de Mainstages is nog afgezet. Het is druk. Het is immers uitverkocht. Niemand wil in z’n warme tent blijven zitten, dus iedereen is hier. Er staat nu al rijen dik bij de T-shirts-stand.
De grootste verrassing van de avond is BearTooth. Het is ook zo’n beetje de enige keer dat we op de Jupilerstage zijn, dit weekend. De band speelt heerlijk opzwepend.
Het grootste van dit weekend is nu al Philip H. Anselmo & The Illegals. Je verwacht een heerlijke set met Pantera-nummers, maar het is allemaal een slap aftreksel. De bandleden halen de kwaliteit niet, het geluid is echt belabberd en Anselmo zelf heeft echt zijn beste jaren gehad (of zou dat liggen aan zijn zware kogelvest?).
Vrijdag
Rustig wakker worden, ontbijten en sanitair ontspannen. De eerste band speelt al om 11:40 uur en die willen we eigenlijk wel zien, vanwege de didgeridoo die ze blijkbaar gebruiken. Like A Storm heet de band en de didgeridoo’s staan klaar; pontificaal vooraan, versierd met doodskoppen. Maar na een eerste toon als intro blijven ze lang ongebruikt staan. Pas aan het eind komen er twee songs met deze instrumenten. We hadden er meer van verwacht.
Dan is het tijd voor de T-shirts. Gisteren stond het rijen dik bij de gigantische kraam. Vandaag lijkt het minder druk, maar moeten we toch ruim een uur wachten voor we onze shirts hebben.
Hierdoor missen we een groot deel van het Mongoolse keelzangcollectief The Hu, met hun paardenviolen en tweesnarige gitaren. De Metal Dome puilt uit en slechts moeizaam worstelen we ons enkele meters de tent in. Vanaf daar genieten we van deze krachtige muziek. Voor herhaling vatbaar.
Het wordt nog een lange dag, dus bij Hatebreed duiken we niet het publiek in, maar blijven we op het gras zitten luisteren. Hoewel “Destroy Everything” wel aangeeft dat ze een agressieve band zijn, lijken ze vandaag wat braaf. Is dat de warmte? Muzikaal blijft het goed klinken.
En dan: Glenn Hughes, de ex-zanger van Deep Purple die materiaal van zijn oude band speelt. Hij speelt heel overtuigend en kan nog teren op een enorm stem-bereik. Stiekem hoop ik dat hij “Child in Time” gaat spelen. Deep Purple zelf doet dat, vanwege het zangbereik, al jaren niet meer. Maar Glenn zou het kunnen! Helaas! Toch immens genieten met: Stormbringer, Might Just Take Your Life, Sail Away, Mistreated, Smoke on the Water, Burn en Highway Star. Ik moet zeggen dat zijn sublieme versie van “Mistreated” bij mij een traantje los maakte en nog lang bij mij zal blijven.
Dan is het tijd voor de markt. Heel gestructureerd lopen we langs alle kraampjes, en wat we vandaag niet zien, doen we morgen wel. We hebben teveel gekocht voor het kluisje, dus we brengen het even naar de tent. Daar kunnen we dan gelijk even wat rusten en eten. En dat allemaal in ongeveer drie uur.
Children of Bodom staat op het programma. Jaaaaaren geleden was dit de band (samen met Chimaira) die Tom deden besluiten om (in eerste instantie nog voor één dag) naar Graspop te trekken. Het begin van een mooie traditie. Hoewel de band niet echt spectaculair is om te zien, is de muziek des te beter. Alle bandleden spelen de meest ingewikkelde partituur. Dat zijn echt geen simpele vierkwartsmaten, waarbij je moeiteloos kunt rondrennen. Kwaliteit!
We zien het hele optreden, maar hebben aan het eind nog net een half uur om Lynyrd Skynyrd te aanschouwen. Eén van de bands (naast bv. Slayer en Kiss) die met een afscheidstournee bezig is. Eigenlijk kennen we maar twee (ultra lange) songs van de band (Sweet Home Alabama en Free Bird) en die spelen ze dus nog. Ze hebben op ons gewacht.
Dan komen we niet meer van onze plek af. We staan voor Mainstage 1 en bekijken eerst Amon Amarth (schuin) op Mainstage 2, dan Within Temptation op Mainstage 1 en tenslotte Slayer op 2.
Amon Amarth levert een goed optreden, met veel visueels, zoals vechtende noormannen, veel vuur en een gigantisch schip (of zeemonster?).
Within Temptation speelt, zoals gewoonlijk, keistrak. Ze spelen mee met videobeelden. Geen sfeerbeelden, maar de heuse videoclip, waarbij je dus op de milliseconde nauwkeurig moet spelen. Prachtig om naar te kijken en te luisteren, maar mij toch net iets “te gelikt”.
Slayer is bezig met z’n afscheidstournee. Ze spelen de sterren van de hemel (veel beter dan het vorige optreden dat ik in 2016? van ze zag). Toch trekt de muziek me niet. Ik hoor heel veel hetzelfde. Na een paar songs dan toch nog maar even naar Metal Dome.
Daar speelt DeathStars. De band is volgens mij nog het best te vergelijken met Marilyn Manson. De zanger lijkt een podiumbeest, maar heeft niet perse de beste stembanden. Toch een heel lekker optreden.
Zaterdag
Zondag
Volg Mij !